قرض
اج دن چڑھیا تیرے رنگ ورگا
تیرے چمن پچھلی سنگ ورگا
ہے کرناں دے وچ نشہ جیہا
کسے چھیمبے سپّ دے ڈنگ ورگا
اج دن چڑھیا تیرے رنگ ورگا
میں چاہنداں اج دا گورا دن
تاریخ میرے ناں کر دیوے
ایہہ دن تیرے اج رنگ ورگا
مینوں امر جہاں وچ کر دیوے
میری موت دا جرم قبول کرے
میرا قرض تلی ‘تے دھر دیوے
اس دھپّ دے پیلے کاغذ ‘تے
دو حرف رسیدی کر دیوے
میرا ہر دہوں دے سر قرضہ ہے
میں ہر دہوں توں کجھ لینا ہے
جے ضرباں دیواں وہیاں نوں
تاں لیکھا ودھدا جانا ہے
میرے تن دی کلی کرن لئی
تیرا سورج گہنے پینا ہے
تیرے چلھے اگّ نہ بلنی ہے
تیرے گھڑے نہ پانی رہنا ہے
ایہہ دن تیرے اج رنگ ورگا
مڑ دن-دیویں مر جانا ہے
میں چاہنداں اج دا گورا دن
انیائی موت نہ مر جاوے
میں چاہنداں اس دے چانن توں
ہر رات کلہنی ڈر جاوے
میں چاہنداں کسے تجوری دا
سپّ بن کے مینوں لڑ جاوے
جو قرض میرا ہے سمیاں سر
اوہ بے شکّ سارا مر جاوے
پر دن تیرے اج رنگ ورگا
تاریخ میرے ناں کر جاوے
اس دھپّ دے پیلے کاغذ ‘تے
دو حرف رسیدی کر جاوے
کی پچھدیو حالَ فقیراں دا
کی پچھدیو حالَ فقیراں دا
ساڈا ندیوں وچھڑے نیراں دا
ساڈا ہنجھ دی جونے آیاں دا
ساڈا دل جلیاں دلگیراں دا
ایہہ جاندیاں کجھ شوخ جہے
رنگاں دا ہی ناں تصویراں ہے
جد ہٹّ گئے اسیں تصویراں دی
ملّ کر بیٹھے تقدیراں دا
سانوں لکھاں دا تن لبھّ گیا
پر اک دا من وی نہ ملیا
کیا لکھیا کسے مقدرج سی
ہتھاں دیاں چار لکیراں دا
تقدیر تاں اپنی سونکن سی
تدبیراں ساتھوں نہ ہوئیاں
نہ جھنگ چھٹیا نہ کنّ پاٹے
جھنڈ لنگھ گیا انج حیراں دا
میرے گیت وی لوک سنیندے نے
نالے کافر آکھ سدیندے نے
میں درد نوں کعبہ کہہ بیٹھا
ربّ ناں رکھ بیٹھا پیڑاں دا
میں دانشوراں سنیندیاں سنگ
کئی وار اچی بول پیا
کجھ مان سی سانوں عشقے دا
کجھ دعوہ وی سی پیڑاں دا
توں خود نوں آکل کہندا ہیں
میں خود نوں عاشق دسدا ہاں
ایہہ لوکاں ‘تے چھڈّ دیئیے
کنوں مان نے دیندے پیراں دا ۔